Ondanks (of dankzij…) het gemopper van de wedstrijdcommissie over de matige deelname van sommige zeilleden (die tijdens onze zeilersavond in februari bijna overenthousiast allerlei voorstellen deden!!) staat het terras van onze fraaie haven aardig vol met deelnemers aan onze zevende (!) onderlinge zeilwedstrijd. Terwijl de motorboten er alweer uitgelierd worden, briefen de zeilers en we besluiten gezamenlijk om de boei vandaag op het marktplein van Grave te leggen.
De start is redelijk informeel en ons talent van dit seizoen (Sjef met zijn dochter Jeanne) schiet er als een speer vandoor. Maar we hergroeperen en de vloot van zeven boten vaart eensgezind en als een wit-bruin lint richting Grave. Er staat een constante zuidelijke wind, waardoor Grave bezeild lijkt, zowel heen als terug. De zon komt er regelmatig bij en het is ongewoon warm voor de tijd van het jaar; bijna 25 graden. De zalmschouw, met haar traditionele fraaie en bruine tuigage, kan minder hoog lopen dan de Valken, Jouet en Centaur, maar Bart en zijn zeilmaat Jesse weten te voorkomen dat ze een klap over bakboord moeten maken en blijven aardig bij. Het veld wordt, zoals wel vaker, gedomineerd door Valken, waaronder (vrij naar Wim ) ook de bloeddorstige Blue Tempo. Paul, in zijn getunede Centaur, durft het alleen aan en ook Gerard, in zijn fraaie 81, kan het makkelijk zonder bemanning. Maurits’ jacht wordt, zoals gebruikelijk, bemand door de geconcentreerde en altijd racehandschoenen dragende Brigitte. Maar de vlagen zijn soms ongekend hard; meerdere malen zien we een schip op één oor vechten tegen ‘uit het roer lopen’. Maar deze ervaren rivierzeilers kennen de klappen van de zweep en de grillen van de wind die als een ratelslang tussen de bomen door meandert.
We leggen in Grave aan en ons terras met zicht op de Maas (en de boten) zit helaas vol en ook op de markt is geen buitenplek meer te vinden. Zo kan het gebeuren dat de harde zeilkern van WSW Maas &Waal aan de stamtafel van De Gouden Leeuw het glas heft en proost op het volgende zeilseizoen.
Met een Straffe Hendrik in de benen worden de zeilen gehesen en met een Lemans-start stuiven we richting Heumen. De bloeddorstige Valk laat zijn rode zeil naar beneden en ziet de schuimkraag van de uiterst snel zeilende Gompie (van Paul) naderen; die Paul gaat echt hard de laatste tijd! Kort daarachter de prachtige witte en bruine zeilen van de rest van de vloot, fraai afgetekend tegen een donker dreigende regenbui.
In Heumen is vast nog gezellig nagekaart en nogmaals geproost; ik mocht daar helaas niet bij zijn omwille van andere verplichtingen…
Het was weer een fraaie versie in een reeks van zeven. Volgend jaar wat Joep en mij betreft zo verder en tijdens de aanstaande ALV zullen wij verslag doen en de gebruikelijke beker uitreiken aan onze nieuwe clubkampioen!

Maarten